Blog

Koty są najbardziej podatnym na chłoniaka gatunkiem zwierząt. Dodatkowo to ryzyko rośnie kolejne kilkadziesiąt razy u kotów będących nosicielem wirusa białaczki kotów (FeLV). Dawniej dominowała postać chłoniaka śródpiersiowa, która była związana z infekcją tym wirusem, a zachorowania dotyczyły młodych dorosłych kotów. Dzięki szczepionkom infekcje wirusem FeLV są rzadsze, postać śródpiersiowa staje się sporadyczna, a szczyt zachorowań na chłoniaka dotyczy starszych zwierząt z dominacją postaci pokarmowej, wieloogniskowej lub innych pozawęzłowych form chłoniaka (nerek, nosa, skóry, pęcherza moczowego). Trudności diagnostyczne wynikają z różnorodności i małej specyfiki objawów klinicznych, natomiast trudności w ustaleniu rokowania i dobraniu terapii zależą od stopnia złośliwości choroby, zaawansowania choroby, typu komórek z której nowotwór się wywodzi (T,B,NK).

Niezależnie od lokalizacji i typu chłoniaka, diagnostyka opiera się na ocenie próbek cytologicznych bądź tkankowych, pobranych drogą chirurgiczną, endoskopową lub za pomocą biopsji (skóry, nerek, jelita, węzłów chłonnych powierzchownych, bądź tych w jamie brzusznych, płynu z jamy ciała). Każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia. W przypadkach chłoniaków łagodnych badanie cytologiczne może być niewystarczające do diagnozy. Często jest potrzeba chirurgicznego pobrania próbek do badań histopatologicznych i immunohistochemicznych.

Postać pokarmowa może objawiać się różnie w zależności od stopnia złośliwości choroby i lokalizacji anatomicznej. Może to być ostra lub przewlekła choroba, przebiegająca z mniej bądź silniej wyrażonymi biegunką, zaparciem, wymiotami. W ostrej postaci kot zwykle pozostaje w dobrej kondycji ogólnej. Przy przewlekłych formach zazwyczaj w momencie wizyty u lekarza jest już wychudzony i wątły. Do pełni obrazu dołączają choroby towarzyszące oraz zmiany hematologiczne (anemia, eozynofilia).
Wśród postaci pozawęzłowych najczęściej spotykamy postać nosową – objawiającą się przewlekłym kichaniem, wypływem z nosa, deformacją okolicy nosa i ego nasady. Postać nerkowa wiąże się z niewydolnością tego narządu – spadek apetytu, wymioty, chudnięcie, a narząd zwykle ulega widocznemu powiększeniu. W obu przypadkach potrzebujemy wykonać badania biopsyjne, niezbędne aby określić przyczynę opisanych objawów.

Postać skórna jest rzadka, ale prawdopodobnie częstotliwość jej występowania jest zaniżona, gdyż bywa często mylnie interpretowana jako choroba alergiczna, bądź tak zwana płytka eozynofilowa. Choroba może przybierać postać wrzodów, płytek, rumienia, łuszczących się wyłysień ze świądem, bądź równie groźnych rozsianych lub pojedynczych, naciekających guzków, prędko dających przerzuty do narządów odległych.

Postać wieloogniskowa łączy w sobie opisane wyżej formy kliniczne choroby. Tylko w sporadycznych przypadkach przebiega z powiększeniem obwodowych węzłów chłonnych, które jest charakterystyczną postacią tego nowotworu u psów. Takie uogólnione powiększenie węzłów chłonnych u kotów nie jest specyficzne tylko dla chłoniaka i często wymaga systematycznego poszukiwania przyczyny choroby.

Terapia dobierana jest na podstawie lokalizacji choroby, jej zaawansowania, stanu zwierzęcia, jego chorób towarzyszących oraz fenotypu komórek. Zwykle chore zwierzęta poddawane są adekwatnej i indywidualnie dobranej chemioterapii onkologicznej, rzadziej leczone są chirurgicznie. W postaci nosowej jedynym leczeniem może być radioterapia.