Blog

Chłoniak psów jest grupą nowotworów wywodzącą się z limfocytów. Stanowi według różnych szacunków od 7% do 24 % wszystkich nowotworów u tego gatunku zwierząt. Niektóre rasy psów są predysponowane do tej choroby – wśród nich są rottweilery, owczarki niemieckie, berneńskie psy pasterskie, golden retrievery.

Wśród przyczyn powstawania choroby wymienia się czynniki genetyczne, stosowanie leków obniżających odporność oraz tło zakaźne – chodzi o naturalnie szerzące się wśród psów tzw. limfokryptowirusy, analogiczne do występującego u ludzi wirusa Epstein-Barr’a.
Przebieg choroby zależy od rodzaju chłoniaka, stopnia złośliwości, zaawansowania, występowania objawów paranowotworowych oraz postaci anatomicznej. W najczęstszej spotykanej formie występuje uogólnione powiększenie węzłów chłonnych oraz śledziony i wątroby – mówimy wtedy o postaci wieloogniskowej. Inne postacie choroby to oczna, skórna, śródpiersiowa, pokarmowa, nerkowa, nerwowa. Objawy nie są specyficzne. Najczęściej to letarg, gorączka, kłopoty z przełykaniem, powiększenie obrysu jamy brzusznej, brak apetytu, wymioty i/lub biegunka, wzmożone pragnienie, zmiany skórne, zmiany w badaniu krwi. Jednak za różnorodnością postaci anatomicznych choroby ukrywa się także różnorodność objawów, jakie obserwujemy u naszych pacjentów.

Inne formy klasyfikacji choroby uwzględniają cechy morfologiczne komórek nowotworowych, poznanie klasyfikacji choroby w zarówno w systemie Kilońskim, jak i WHO pozwala wyciągać istotne wnioski dla rokowania, ustalenia leczenia i jego potencjalnych efektów. W każdym przypadku minimum tego, co robimy to badanie cytologiczne próbek ze zmienionych tkanek, ich ocena cytologiczna lub histopatologiczna, badania immunocytochemiczne, ocena klonalności limfocytów, czy cytometria przepływowa.

Leczenie jest ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta. Dla większości pacjentów leczeniem jest chemioterapia onkologiczna. Ostateczny wybór formy leczenia jest podyktowany rodzajem chłoniaka, jego stopniem zaawansowania, ogólnym stanem zdrowia psa, jego chorobami współistniejącymi, oczekiwaniami i możliwościami opiekunów. Tylko tak można zoptymalizować rezultaty leczenia, które dla najczęstszej postaci tej choroby są obiecujące i pozwalają cieszyć się życiem bardzo długo.